Bogowie muszą być szaleni

Ten tom zamęczył mnie przede wszystkim jakimś nadmiernym skupieniem nie seksualnych aspektach relacji głównych bohaterów, które w zasadzie można by całkowicie pominąć, bez straty dla całokształtu fabuły.
Może przesadzam, ale ten konkretny odcinek życia całej trójki, zdaje się być zwyczajnie przesadzony.
Natomiast cała część przygodowo-fabularna jest właściwie przeciętna.
Dowiadujemy się paru nowych rzeczy na temat pochodzenia głównej bohaterki, robi się z tego totalne już niemal zamieszanie i tyle.

Ten tom zamęczył mnie przede wszystkim jakimś nadmiernym skupieniem nie seksualnych aspektach relacji głównych bohaterów, które w zasadzie można by całkowicie pominąć, bez straty dla całokształtu fabuły.
Może przesadzam, ale ten konkretny odcinek życia całej trójki, zdaje się być zwyczajnie przesadzony.
Natomiast cała część przygodowo-fabularna jest właściwie przeciętna....

Recenzja
Bogowie muszą być szaleni
Tom 2 Heksalogii o Dorze Wilk
Fantastyka

Dora Wilk, a może Nikita czy też Katia?

Mam mieszane uczucia jak ocenić ją, gdyż na dwa dni porzuciłam ją.

I wciąż uważam, że Aneta Jadowska świetnie pisze i lubię to jak wciąga i jak szybko się pochłania.

Ten tom porzuciłam, ponieważ uwielbiam Nikite i to jak przedstawia ją Dora przelało czarę goryczy. I to wszystko zależy od tego co najpierw przeczytacie. Jeśli Dore, to po Nikite jest duża szansa nie sięgnięcie, a jeśli Nikite to możecie mieć awersję do Dory. A Nikita została przedstawiona jakby nie posiadała serca, tylko była zabójczo piękna i niebezpieczna, nie do pokonania, idealna. Nic poza tym. A jeśli się zna Nikite to można wiedzieć, że wcale taka nie jest, bezduszna.

I to, że Dora jeśli wpadnie w jakieś tarapaty to cudownie znajdzie się jakiś przodek, który ją wyciągnie z tarapatów. I ubiór 🙄🙄 wszyscy zwracają na to uwagę. Czy naprawdę tak dużo przykłada się uwagi ubiorowi?

Ale gdy się wciągnę to się płynie i będę kontynuować czytanie, bo mimo wszystko jestem ciekawa co dalej się wydarzy.
Dodatkowo Lucyfer był + Katia, której jestem bardzo ciekawa po przeczytaniu jej love story.

Recenzja
Bogowie muszą być szaleni
Tom 2 Heksalogii o Dorze Wilk
Fantastyka

Dora Wilk, a może Nikita czy też Katia?

Mam mieszane uczucia jak ocenić ją, gdyż na dwa dni porzuciłam ją.

I wciąż uważam, że Aneta Jadowska świetnie pisze i lubię to jak wciąga i jak szybko się pochłania.

Ten tom porzuciłam, ponieważ uwielbiam Nikite i to jak przedstawia ją Dora przelało...

bajki o wampirach, ale naprawdę da się czytać i się przy tym bawić, lubię takie lekkie opowiastki

bajki o wampirach, ale naprawdę da się czytać i się przy tym bawić, lubię takie lekkie opowiastki

tragedia

tragedia

Druga część serii o Dorze Wilk okazała się ciekawsza i prężniejsza od pierwszej, a oprócz tego... okazała się magiczną telenowelą! Ilość plot twistów była powalająca jak na książkę o tej objętości. Nowa magia, nowa tożsamość, nowa rodzina, nowi przeciwnicy i sojusznicy - zdarzyło mi się szczerze zaśmiać.

Druga część serii o Dorze Wilk okazała się ciekawsza i prężniejsza od pierwszej, a oprócz tego... okazała się magiczną telenowelą! Ilość plot twistów była powalająca jak na książkę o tej objętości. Nowa magia, nowa tożsamość, nowa rodzina, nowi przeciwnicy i sojusznicy - zdarzyło mi się szczerze zaśmiać.

Dora Wilk jest tutaj jakąś nadbohaterką, wszystko jej się udaje, okazuje się że jest jakoś związana z absolutnie każdą możliwą rasą i różnymi systemami, a na koniec wyrastają jej skrzydła - nawet jak na fantastykę, brzmi to dość fantastycznie... Ale mimo tych absurdalnie pomyślnych zbiegów okoliczności była to bardzo wciągająca i przyjemna lektura. Biorę też pod uwagę, że była to pierwsza seria Pani Jadowskiej, więc pewnie stąd to całe szaleństwo pisarskie. Najnowsze książki autorki (od których tak naprawdę zaczęłam) są nieco bardziej wyważone w tej kwestii. A teraz idę pochłaniać kolejne tomy tego uniwersum, bo jest ono bardzo absorbujące.

Dora Wilk jest tutaj jakąś nadbohaterką, wszystko jej się udaje, okazuje się że jest jakoś związana z absolutnie każdą możliwą rasą i różnymi systemami, a na koniec wyrastają jej skrzydła - nawet jak na fantastykę, brzmi to dość fantastycznie... Ale mimo tych absurdalnie pomyślnych zbiegów okoliczności była to bardzo wciągająca i przyjemna lektura. Biorę też pod uwagę, że...

Przeczytałam szybko, dużo szybciej niż pierwszy tom, może to kwestia, że wiedziałam już, czego się spodziewać - że dużą część fabuły będą zajmować rozterki romantyczne głównej bohaterki. Bawiłam się dobrze, ale nie da się ukryć, że jest to literatura niskich lotów. Cholernie wkurzający jest wianuszek facetów czy też generalnie wielbicieli Dory (a bohaterowie, którzy do takich fanów nie należą, są przedstawiani jako idioci, którzy ostatecznie źle kończą),zwracanie się bohaterów do siebie w KAŻDYM dialogu po imieniu czy krindżowym pseudonimie (ptaszyno, kotku, diabełku, wiedziemko),czasami kilkukrotnie w jednym zdaniu (co brzmi potwornie nienaturalnie),czy niezliczona ilość różnych mocy, którą Dora otrzymuje w tej części. Naprawdę ciężko czytać serię, w której główna protagonistka jest idealna do porzygu, a jej wady (porywczość i niewyparzoną gęba) tak naprawdę nie są wadami. Nie wiem, czy będę czytać dalej, chyba póki co na tej części zakończę swoją przygodę z Dorą Wilk.

Przeczytałam szybko, dużo szybciej niż pierwszy tom, może to kwestia, że wiedziałam już, czego się spodziewać - że dużą część fabuły będą zajmować rozterki romantyczne głównej bohaterki. Bawiłam się dobrze, ale nie da się ukryć, że jest to literatura niskich lotów. Cholernie wkurzający jest wianuszek facetów czy też generalnie wielbicieli Dory (a bohaterowie, którzy do...

Pożeracz czasu. Rewelacja, która przeniesie Cię w inny świat. Gorąco polecam.

Pożeracz czasu. Rewelacja, która przeniesie Cię w inny świat. Gorąco polecam.

Dora i jej nowe moce żyją w miarę spokojnie w porównaniu do przeżyć, jakie toczyły się w “Złodzieju Dusz”. Bohaterka razem ze swoimi przyjaciółmi - diabłem Mironem i aniołem Joshuą prowadzi biuro detektywistyczne w nadprzyrodzonym świecie. Kiedy jednak upiorna bogini nawiedza ją w śnie, przedstawiając koszmarną wizję przyszłości, Dora wie, że jej życie znów będzie pędziło jak zabójczy rollercoaster.

Obawiałam się sięgnąć po tę książkę, ponieważ z licznych opinii na jej temat wiedziałam, że jest to najgorsza część serii. Jednak byłam na tyle uparta, że stwierdziłam, że choćby się waliło, ja muszę przeczytać całą heksalogię. Są to książki tak znane, że głupio byłoby mi ich nie poznać. Zatem zaczęłam i od razu na plus zadziałały rozdziały krótsze niż w poprzednim tomie, co wtedy bardzo mi przeszkadzało.

Tym, co od pierwszych stron rzuca się w oczy jest masa zdrobnień. Po kilku kartkach miałam dość słodko pierdzących kochań, kocurków, ptaszyn, diabełków i wielu, wielu innych określeń, jakimi do siebie zwracają się główni bohaterowie. Na szczęście po kilkunastu stronach odrobinę się to uspokaja, chociaż nie do końca. Takiej ilości słodyczy nie jestem w stanie znieść, więc mam nadzieję, że w następnych częściach będzie tego mniej.

Kiedy już skończył się powyższy etap, przyszła pora na faktyczną fabułę, co do której mam jedno zastrzeżenie. Miałam wrażenie, jakby autorka nie do końca przemyślała przebieg wydarzeń i musiała się w jakiś sposób ratować, dlatego postanowiła wyjaśniać pewne kwestie w najprostszy sposób - po prostu wspominając, że tak już jest i koniec. Rozumiem, że to jej świat i może w nim tworzyć co zechce, ale w tym przypadku jakoś mocniej mnie to raziło.
________
Na całość recenzji oraz dyskusję na temat książki zapraszam tutaj: https://atramentowaprzystan.blogspot.com/2023/05/bogowie-musza-byc-szaleni-dora-wilk-tom.html

Dora i jej nowe moce żyją w miarę spokojnie w porównaniu do przeżyć, jakie toczyły się w “Złodzieju Dusz”. Bohaterka razem ze swoimi przyjaciółmi - diabłem Mironem i aniołem Joshuą prowadzi biuro detektywistyczne w nadprzyrodzonym świecie. Kiedy jednak upiorna bogini nawiedza ją w śnie, przedstawiając koszmarną wizję przyszłości, Dora wie, że jej życie znów będzie pędziło...

Do tej pory wydawało mi się, że robienie z bohaterki mieszanki wszystkich ras to domena kiepskich opowiadań fantasy rodem z Wattpada, ale da się to przeprowadzić w miarę sprawnie, chociaż od czasu do czasu przypominał mi się stary dowcip "Ciesz się, że nie szczekasz". Dobrze chociaż, że mimo tego Dora nie jest wszechzajedwabistą Mary Sue. Przy niektórych erotycznych kawałkach zwiększałam prędkość odtwarzania audiobooka, ale poza tym bardzo przyzwoite fantasy.

Do tej pory wydawało mi się, że robienie z bohaterki mieszanki wszystkich ras to domena kiepskich opowiadań fantasy rodem z Wattpada, ale da się to przeprowadzić w miarę sprawnie, chociaż od czasu do czasu przypominał mi się stary dowcip "Ciesz się, że nie szczekasz". Dobrze chociaż, że mimo tego Dora nie jest wszechzajedwabistą Mary Sue. Przy niektórych erotycznych...